قواعد درس نهم عربی 1 اول دبیرستان

جمله دو نوع است : جمله اسميه ، جمله فعليه
جمله فعليه : جمله اي است كه غالباً با فعل شروع مي شود جمله فعليه دو ركن دارد.
الف : فعل
ب: فاعل
فعل : به انجام دادن كاري يا داشتن حالتي در زمان معين دلالت مي كند فاعل همان انجام دهنده كار (فعل) است.
فاعل : در عربي حتماً بايد بعد از فعل بيايد و اگر قبل از فعلي بيايد ديگر فاعل ناميده نمي شود و نام ديگري دارد كه فاعل هميشه رفع مي گيرد و به عبارت ديگر فاعل هميشه دو نوع است و علامت رفع غالباً ( -ٌ يا –ُ ) است.
فعل از جهت ( مذكر و مؤنث) با فاعل خود مطابقت مي كند.
فعل از جهت (مذكر و مؤنث) با فاعل خود مطابقت مي كند.
هر گاه فعل در آغاز جمله بيايدف به آن جمله ي فعليه مي گوئيم.
در صيغه هاي غايب هر گاه فاعل به صورت اسم ظاهر بيايد، فعل به صورت مفرد مي آيد.
هر گاه فاعل به صورت اسم ظاهر نيامده باشد، فعل همراه ضميري مي آيد كه همان ضمير فاعل است
در صيغه هاي مخاطب و متكلم همانند همه زبانها – فاعل به صورت ضمير مي آيد.
مانند : اكتُبُ (انا) – تَكْتبون َ ( و) تكتبين (ي )
به فعل هايي كه معناي آنها با فاعل كامل مي شود، لازم مي گوئيم.
به فعل هايي كه علاوه بر فاعل ، به مفعول نيز نياز داشته باشد متعدي مي گوييم.
مفعول از دو راه تشخيص مي دهيم؟
1. تشخيص از راه معنا
2. تشخيص از راه علامت
قدم نخست براي تشخيص مفعول به همچون ساير نقش ما ، مهم معناي عبارت است. در زبان عربي مفعول به نيز داراي علامتي است كه به وسيله آن مي توان مطمئن شد كه تشخيص ما صحيح بوده و كلمه مورد نظر مفعول به است.
علامت اختصاصي مفعول به معمولاً فتحه ( -َ -ً ) است يعني مفعول به پيوسته منصوب مي باشد.مفعول به معمولاً بعد از فاعل مي آيد.
ضمير منفصل منصوب ( ايّاك و ...) ونيز ضمايز متصل به هر سه قسم كلمه‌، با فعل بيايندف غالباً مفعول به هستند